แผนเปลี่ยนอีกแล้ว

กลับมาเขียนอีกครั้ง เจ้าของยังไม่ตายนะครับ แหะๆ

เดือนหน้าก็จะเข้าสู่โหมดทหารแล้ว รู้สึกกังวลยังไงก็ไม่รู้สิ แต่ก็นะ คนอื่นเขายังผ่านมันมาได้ ทำไมเราจะผ่านบ้างไม่ได้ ขนาดกระบี่กระบองตอนปี 1 เรายังอยู่จนครบ 1 ปีจนได้ (ถึงปี 2 จะไม่สนเพราะกลับบ้านช้าก็เถอะ เพราะตอนนั้นมีงาน AuAgent ซึ่งจะกลับบ้านช้าไม่ได้)

เอาล่ะ กำหนดการ กลับบ้านวันที่ 5 เมษา กะว่าจับเสร็จ ก็จะบวชต่ออีก 7 วัน เข้าทางธรรมบ้าง เอาจริงๆ มันน่าจะช่วยในงานผมเยอะแหละ

เสร็จแล้ว ถ้าจะคิดมาเรียนต่อก็ออกจะคิดช้าไปนิด เลยคิดว่าจะทำงานเลย ตอนนี้แผนการที่วางไว้ ว่าจะลองไปสมัครเป็น NOC ของ Asiasoft ดู ไม่รู้เงินเดือนจะ Work มั้ย แต่ถ้าเพื่อนร่วมงานดี ก็น่าจะ ok แหละ

ถึงเวลาที่ต้อง “เลือกทางเดินชีวิต” แล้วสินะ

ปีนี้ก็อายุ 20 แล้ว คงต้องออกมาสู่โลกอันแสนโหดร้ายด้วยตัวคนเดียวซักที แต่คาดว่าคงต้องอดทนไปถึงจนตอนไปจับใบดำใบแดงเมษานี้นั่นแหละ ถึงจะเป็นอิสระซักที (สมัครงานก็ไม่ได้ เขาจะเอาพวกที่พ้นภาระทางทหารแล้ว ซึ่งเรายังเหลืออีก 2 เดือนกว่าๆ)

หลังจากนี้ ก็คงต้องหนีแม่ไปอยู่คนเดียวซักที พ่อบอกว่าจะหาที่อยู่ให้ผม คงเป็นห้องเช่าแถวๆ นั้นแหละ ไม่รู้จะขอพ่ออยู่บ้านเขาด้วยได้หรือเปล่า จะได้ไม่เสียค่าเช่า 5555+

คุณพี่บอกผมว่า การแลกสัญญา หากอีกฝ่ายผิดสัญญากับเรา สัญญาที่เราให้ไว้ก็ถือเป็นโมฆะเช่นกัน ไม่ถือว่าเราผิดสัญญาอะไร ไม่ต้องคิดมาก ซึ่งผมให้สัญญากับแม่ไว้ว่า มีรายได้จะเลี้ยงดูแม่ แต่แม่ก็สัญญากับผมไว้ว่า จะเลิกเล่นการพนัน ซึ่งผมให้โอกาสแก 2 ครั้ง แกก็ทำไม่ได้…

คงถึงเวลาที่ต้องออกไปซักที ผมบอกกับตัวเองเสมอว่า สิ่งที่ผิดพลาดจากการตัดสินใจของผมเองนั้น ผมจะขอยอมรับมันอย่างเต็มใจ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกิดจากคนอื่น โดยที่เราไม่มีความผิด แล้วมาเดือดร้อนเรา แบบนี้ผมรับไม่ได้หรอกครับ

Mission Accepted!
ยกเลิก Mission อัตโนมัติ เมื่อจับได้ใบแดงในวันที่ 7 เมษายน
การยกเลิก: สามารถยกเลิกได้ก่อนวันที่ 10 เมษายน (กรณีไม่ถูกยกเลิกในเงื่อนไขข้างต้นก่อน) หลังจากนั้น ไม่สามารถยกเลิกได้…

ชีวิตนี้ คงเจอแต่เรื่องแบบนี้

อ่านผมบ่นกันมาเยอะ อย่าเพิ่งรำคาญกันนะเอ้อ 5555+

นี่คงเป็น 1 ในเรื่องที่ผมคิดมาก จนเก็บไปฝันกันเลย ถึงภายนอกดูเหมือนจะปลงแล้ว แต่ในใจก็คิดอยู่ตลอด (ฝันแล้วฝันอีก เป็นตุเป็นตะเลย)

ขนาดในฝัน ยังฝันว่าคอมเม้นเถียงกันไปๆ มาๆ กับแฟนที่ทิ้งไปแล้วในเฟสบุ๊ก (ชีวิตมุงจะมีแต่เรื่องคอมสินะ) แต่ยังไม่ไปถึงใหน ก็ตื่นขึ้นมาเองก่อนซะอย่างงั้น โดยไม่มีใครรบกวน ปกติตอนฝันดีๆ ทีไร ชอบมีเรื่องรบกวนจนทำให้ตื่นทุกที พับแผ่สิ

แต่ก็แอบคุยกับคุณพี่ (ที่มาเยี่ยมพอดี) ถึงเรื่องนี้อยู่บ้างเหมือนกัน คิดไปคิดมาผมก็โกรธเขาเหมือนกัน โกรธที่ว่า ทำไมเขาถึงทำกับเราแบบนี้? ทั้งๆ ที่เราก็ดูแลเขาอย่างดี อยากได้อะไรก็หาซื้อให้ ตามใจเขาทุกอย่าง พูดแล้วแอบร้องไห้ = =

แต่ก็แอบเห็นประโยคเด็ดของตัวเองฝันเหมือนกัน ยังข้องใจเลยว่าคิดได้ไงวะ 5555+ พิมพ์ไปยาว แต่จำไม่ค่อยจะได้หลังตื่นมา รู้แต่ว่ามันหมายความว่ายังไงอยู่

หลังจากนั้น ก็อารมณ์โกรธเข้าครอบงำ อารมณ์ชั่ววูบก็คง “ต้องเอาคืน” แต่โดนตบหน้าฉาดใหญ่โดยคุณพี่ที่อ่านใจเก่งมาก (ทักษะนี้ก็ได้มาจากเขาแหละ แต่เขาเก่งกว่าผมอีก) แล้วเขาก็พูดกับผมประมาณนี้

“กรูรู้ว่าเมิงคิดอะไร แค่ผู้หญิงทิ้งคนเดียว เขาทำกับเมิงแค่นี้ แต่สิ่งที่เมิงกำลังจะทำ มันทำลายชีวิตเขาทั้งชีวิต คิดจะใช้ความสามารถที่ภูมิใจนักหนา ทำลายชีวิตคนๆ นึงเลยหรอ?”

แล้วก็พูดอีกหลายๆ ประโยคเด็ด แต่ยกตัวอย่างมาแค่นี้พอ

ทำให้ผมหยุดคิดได้ และกลับมานั่งสงบสติอารมณ์ต่อ ถึงกับเข้าใจอารมณ์ของพ่อผมที่เกือบจะฆ่าแม่ของผมเพราะตอนแม่ของผมไปมีคนใหม่เลย

ผมจะปลงแบบนี้ไปได้อีกนานหรือเปล่า??

คิดพล๊อตเรื่อง ลูกแก้วปีศาจ

หลังจากแต่งมาได้ประมาณ 13 หน้าแล้ว มีอันต้องรื้อบทแก้ใหม่ในฉากที่พระเอกพบกับนางเอกครั้งแรกนิดหน่อย เนื่องจากมันดูขัดๆ กับความเป็นจริง ถึงปฏิกริยาที่พระเอกพบกะคนที่เจอเป็นครั้งแรกบุกถึงห้องนอนตัวเอง -_-

สำหรับเรื่องนี้ จะแทรกข้อคิดอะไรหลายๆ อย่างไปด้วย อย่างเช่นเล่มแรก จะสอนเรื่อง ยอมรับในความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่ได้มาด้วยวิธีโกง (ขอจากลูกแก้วปีศาจ ตามชื่อ)

สำหรับนางเอกนั้น ฉากที่เจอกัน จะเป็นฉากที่นางเอก ซึ่งเป็น 1 ใน 7 ผู้พิทักษ์ลูกแก้ว มาขอชิ้นส่วนของมันที่ตกมายังโลกมนุษย์คืนไป (แต่ดันมาตอนกลางคืน ที่พระเอกนอนอยู่ -_-) หลังจากนั้น นางเอกก็ขอให้ช่วยเธอตามหาด้วย แต่ก็นะ ผู้พิทักษ์อีก 4 คน (รวมนางเอกเป็น 5 คน) ก็ลงมายังโลกมนุษย์ เพื่อตามหาเช่นกัน แต่ในลักษณะแยกกันหา ที่เหลืออีก 2 คนทำหน้าที่เฝ้าส่วนที่ยังไม่ตกลงมา ส่วนนางเอกกับพระเอก อยู่บ้านเดียวกัน = =

พระเอกเลยสงสัยว่า ทำไมต้องเป็นคนช่วยนางเอกหาด้วย เลยบอกคร่าวๆ ว่า ปู่ทวดของเขา ก็เคยทำงานนี้แบบเดียวกันมา (เท่ากับว่า นางเอกเคยเป็นบัดดี้ของปู่ทวด) เลยโดนพระเอกแซวเรื่องคุณย่าทวดไปพักหนึ่ง (นางเอกอายุกว่า 200 ปีแต่หน้าตา รูปร่างเหมือนคนอายุ 17 เอง)

หลังจากผ่านเล่ม 2 มาแล้ว (เรื่องนี้ สอนเรื่องการยอมรับความเป็นจริงในปัจจุบัน เพราะคนเราไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอดีตได้) มาถึงเล่ม 3 ซึ่งเป็นช่วงหยุดยาว นางเอกก็เข้ามานอนเล่นและอ่านมังงะในเตียงของห้องนอนพระเอก (ขณะที่เขาก็เล่นคอมไปเรื่อยๆ) พระเอกก็เลยอยากให้เธอเล่าเรื่องสมัยปู่ทวดให้ฟัง เธอก็ลังเลอยู่ซักพัก ก่อนจะเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบเรื่อง

ตอนนี้คิดพล๊อตไว้แค่นี้แหละ ต่อไปก็ความสามารถของเหล่าผู้พิทักษ์ ซึ่งเป็นนางฟ้าจากสวรรค์ ขนาดอยู่บนโลกมนุษย์ซึ่งมีกำไลผนึกพลังไว้ ยังมีแรงพอที่จะชกกำแพงทะลุ หรือยกของหนักกว่าตัวเอง 10 เท่าได้สบายๆ (ที่ขนาดผนึกไว้ให้พลังเหลือแค่ 10% แล้วนะ)

โดยแต่ละคน จะมีเวทย์แตกต่างกันไป เพื่อใช้ต่อสู้กับคนที่จะมาแย่งชิงลูกแก้วนั่นแหละ โดยนางเอกจะเป็น สายป้องกัน ซึ่งมีความสามารถในการปกป้องเพื่อนร่วมทีม (ตัวแท้งค์นั่นแหละ) แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีท่าโจมตีเลย ซึ่งท่าโจมตีของเธอ (ซึ่งเธอไม่อยากจะใช้ เพราะมันทำให้พี่น้องของเธอโดนลูกหลงเป็นประจำ) เป็นคนเดียวที่การโจมตีทั้งหมด เป็นลักษณะ AOE (Area of Effect) คือ มีระยะหวังผลค่อนข้างกว้าง โจมตีได้ทีเดียวหลายเป้าหมาย และรุนแรงพอสมควร ในขณะที่พี่น้องคนอื่นๆ ของเธอ จะออกสายโจมตีเดี่ยวซะส่วนมาก (คนนึงเป็นธนูแสง เน้นระยะกลางถึงไกล คนนึงเป็นดาบ เน้นระยะประชิด คนนึงก็สายเวทย์ บลาๆ)

แต่บทโดยส่วนใหญ่ ก็จะเป็นนางเอกแหละนะ พี่น้องคนอื่นๆ โดยรวมแล้วไม่ค่อยมีบทซักเท่าใหร่ แต่ก็จะโผล่มาคอยช่วยเหลือนางเอกบ้าง แต่ไม่ต้องกลัวครับ โผล่ครบทุกคนแน่นอน

แต่มีอยู่ฉากนึง ซึ่งปีศาจตัวจริง แต่มีสถานะเป็นรองบอส ปรากฏตัวออกมาเป็นครั้งที่สอง (ครั้งแรกไม่ทันตั้งตัว เลยสู้ไม่ได้) เธอ (นางเอก) ตัดสินใจทำลายผนึกพลังของเธอเพื่อต่อสู่ด้วย ทำให้พลังวิญญาณในฐานะเทพของเธอกลับเป็น 100% ทันที ก่อนที่จะให้น้องสาวของเธอ พาพระเอกหลบไปให้ห่างจากระยะของเวทย์มนต์เพื่อป้องกันลูกหลง และคอยช่วย support

ท่าที่ผมชอบที่สุด เหมือนจะเป็นท่าชื่อ Heaven Ray (ช่วยคิดชื่อภาษาไทยให้ทีครับ -_-) ซึ่งเป็นท่าเดียวที่สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในระยะ “ป้องกันไม่ได้” และจะไม่มีผลต่อข้าวของรอบๆ (มีผลเฉพาะต่อสิ่งมีชีวิต และวิญญาณเท่านั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะทำของรอบๆ พัง เพราะเหตุนี้ มันเลยทะลวงการป้องกันทุกชนิดเข้าไปได้) โดยสิ่งมีชีวิต หรือวิญญาณที่อยู่ในระยะของท่านี้ จะถูกทำลายและแตกสลายไปในทันที แม้แต่พี่น้องของตัวเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น แต่แลกมาด้วย การใช้พลังที่สูงมาก (ใช้ท่านี้ทีเดียว ก็ไม่เหลือพลังต่อสู้แล้ว พลาดคือจบ) เธอจึงใช้ตอนที่แน่ใจว่า ไม่มีคนที่ไม่เกี่ยวข้องอยู่ในระยะของท่า และสามารถจัดการกับศัตรูที่อยู่ตรงหน้าได้เท่านั้น

แต่ก็มีข้อยกเว้นอยู่กับพี่สาวคนโตของเธอ ซึ่งเป็นเวทย์ชนิด สาป หากพี่สาวของเธอทำตัวเอง หรือเป้าหมายให้กลายเป็นหิน จะทำให้ท่าของเธอไม่มีผลต่อเป้าหมายนั้นทันที เพราะถือว่าไม่ใช่สิ่งมีชีวิต แต่เธอก็ไม่ได้ออกโรงเพราะต้องแยกไปตามหานั่นแหละ

เธอใช้ท่านี้จัดการปีศาจที่อยู่ในสถานะ “รองหัวหน้า” ได้ แต่ก็ไม่แตกสลายไปทันทีเพราะปีศาจพลังวิญญาณสูงมาก น้องของเธอดูออกก็เลยตามมาซ้ำ ก่อนที่จะเกริ่นถึงบอสใหญ่ ซึ่งตอนนี้พี่น้องทั้ง 7 คนออกมาต่อสู้ร่วมกัน (ช่วงนี้พระเอกไม่ค่อยมีบท)

แต่ก็นะ คิดไว้แค่นี้ก่อน 66666+ เรื่องยาวละ

ใกล้จะได้เข้าสู่โหมด “โลกส่วนตัว” อีกครั้งแล้วสินะ

ป.ล บทความนี้ทำฉบับร่างไว้ตั้งแต่ปีใหม่ เพิ่งจะมาได้เขียน

เอาล่ะ วันนี้ปีใหม่ ยังไงก็ขอสวัสดีปีใหม่ผู้อ่านทุกท่านครับ

ก่อนจะมาติดตามตอนนี้ เรามาย้อนความกันก่อนดีกว่า เพราะว่าแต่ก่อนนั้นผมเป็นคนที่ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง ถึงสูงมากกันเลยทีเดียว ซึ่งคอมพิวเตอร์ ก็คือโลกของผมนั่นเองครับ เอาน่ะ โปรแกรมเมอร์ส่วนใหญ่ โลกของเขาก็คือเมาส์ กับคีย์บอร์ดอยู่แล้วแหละน่า

สมัยก่อน ผมมีเพื่อนในชีวิตจริงๆ แทบจะนับคนได้เลย ชอบทำอะไรอยู่คนเดียว สมัยเรียนก็ซื้อข้าวมานั่งกินคนเดียว คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คนไอเพื่อนรอบข้างหาว่าเราชอบนั่งเหม่อตอนเรียน ครับ ยอมรับ -_- ทำให้เข้ากับคนอื่นไม่ค่อยจะได้ซักเท่าใหร่ จะมีบ้างก็พวกเพื่อนผู้หญิงที่มาคุยด้วย บางครั้งก็เลยออกจากโหมดโลกส่วนตัวชั่วคราว เพราะผมก็ไม่ได้มีนิสัยที่จะเอาโลกของผมไปยัดเยียดให้ใครเขารู้หรอก (แต่เอ๊ะ ไม่รวมคนกำลังอ่านเอนทรี่นี้เนอะ :P)

เอาล่ะ เข้าเรื่องกันต่อ เดี๋ยวผมพานอกเรื่องซะก่อน

ผู้หญิงในชีวิตจริง สำหรับผมนี่ เป็นเรื่องน่าเบื่อเลยทีเดียว หลังจากยอมเปิดใจคบคนปัจจุบัน สุดท้ายก็โดนทิ้ง (หรอ?) อีกแล้ว ไม่ว่าผมจะทำดีให้แค่ใหน ไม่ว่าผมจะให้อะไรไปมากเท่าใหร่ สุดท้ายก็เป็นแบบนี้กันทุกคน หายเงียบไปจากผมโดยไร้สาเหตุ คิดจะทิ้งก็ทิ้งกันโดยไม่บอกเลิกให้มันเป็นเรื่องเป็นราวเลยหรอ? ไม่รู้นะว่าทุกครั้งที่เขาจิ้ม iPhone 5 ที่ผมให้ไปโดยไม่คิดตังซักบาทนั้น จะกระดากมือบ้างมั้ย

ยังไงก็ขอบคุณสำหรับของขวัญปีใหม่ “ความเงียบงัน” นะครับ ตั้งแต่ปีใหม่ ทัก line ไปคุณก็ไม่เคยตอบผมมาเลย โกรธอะไรผมล่ะ? ทำไมไม่พูดออกมา? เงินที่ยืมไป 2500 บอกจะคืนสิ้นปี หายเงียบ เห็นว่าเดือดร้อน (แต่ไม่เชื่อครึ่ง) ก็ยอมลงทุนควักเงินเก็บผมให้ไปก่อน โอเค ยังไงก็ยังไม่โกรธเท่าความเงียบตอนนี้

นี่คือคำถามที่ผมอยากจะถาม
– คุณไม่ยอมมาเจอผมตั้งแต่ต้นเดือนตุลาแล้ว ไม่อยากมาเจอ? ไม่อยากให้เห็นอะไรงั้นหรอ? งาน Meeting ที่ผมอุส่าออกค่าเข้าให้ แต่คุณกลับไม่ยอมมาเนี่ย ผมเสียเงินเปล่านะครับ เคยรู้กันบ้างมั้ย?
– ใหนจะงาน ATC และวันเกิดผมอีก รับปากอย่างดีว่าจะมา ถึงเวลากลับไม่ว่าง? ข้ออ้างเหมือนคนก่อนๆ เปี๊ยบ คิดว่าผมไม่รู้?
– อื่นๆ อีกเยอะ พิมพ์ในนี้จะหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้

ถึงจะผ่านการมีแฟนมาแค่ 3 คน ก็คงยังเอาไปเทียบกับผู้หญิงทั้งโลกไม่ได้สินะ ว่าเขาเป็นเหมือนกันหมด แต่ทุกคนที่ผมเจอมา ทำไมเป็นแบบนี้ทุกคนเลย? แรกๆ นัดไปใหนก็มา แต่หลังๆ ไม่ว่างตลอดเนี่ย มันหมายความว่ายังไงครับ?

คิดแล้วขึ้นจริงๆ เครียดเรื่องแม่ก่อหนี้ให้กรูต้องไปใช้ เดือดร้อนตังกรูก็มากพอแล้ว ยังต้องมาเครียดเรื่องของคุณอีก

ต่อแต่นี้ผมก็จะให้สัญญากับตัวเอง ว่าจะไม่ยอมรับใครเข้ามาง่ายๆ อีกแล้ว ขออยู่ในโลกที่ผมมีความสุข ถึงแม้จะไม่ใช้โลกแห่งความจริงจะดีกว่า