บ้านหลังเล็กๆ ของ DigitalBoyz

เอาหละ ผ่านการเกณฑ์ทหารซักที ผลที่ได้คือ ทร.1 ทภ.2 วินาทีนั้น…… หน้านิ่งมาก เหมือนคนไร้ความรู้สึกสุดๆ ฮาาาา แต่แม่บอกยังโชคดีแหละที่ได้ทหารเรือ เพราะมีคนรู้จักอยู่ข้างในนั้นเยอะ แต่ไม่รู้จะช่วยได้มากน้อยขนาดใหน แต่เอาเถอะ พึ่งตัวเองก่อนดีที่สุด ไม่รู้ทำไมหนอ เลือกทางเดิน (แบบบังคับ) มาให้ผมแต่ละอย่าง ต้องเลือกแบบนี้ให้ผมด้วยนะ ถ้าไม่ได้รับราชการต่อ (กะว่าจะสอบนายสิบ // แม่บอก) ก็เท่ากับเสียเวลาในชีวิตไปฟรีๆ สองปี แต่ก็ต้องลองดู ผมยิ่งไม่ใช่คนชอบเสี่ยงซะด้วยสิ ชอบความแน่นอนมากกว่า คงต้องหาข้อมูลมากกว่านี้ซะแล้ว ตอนนี้ก็อยู่ที่บ้านที่โคราช นั่งเอาโน็ตบุ๊กพิมพ์ต๊อกแต๊กเอา แหะๆ

แต่ถึงกระนั้น ก็ยังไม่เข้าใจชีวิตตัวเองอยู่ดี ได้แต่ถามตัวเองว่า “มันดีแล้วหรอ?” ตอนนี้อยู่ในสภาวะสับสนในตัวเองอย่างแท้จริง ในใจก็สับสนอย่างมากๆๆๆๆๆ ถึงหน้าจะไม่ค่อยแสดงความรู้สกออกมาก็เถอะ เพราะมันตายไปตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว (ไว้จะมาเล่าให้ฟังทีหลังว่าทำไม) แม้แต่คนรอบข้างก็อาจจะไม่เข้าใจ แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ได้ขอให้ใครมาเข้าใจอยู่แล้ว เรื่องทหารนี่ ไว้จะมาแชร์ประสบการให้ฟังกันทีหลัง หลังจากฝึกเสร็จสองเดือนแล้วอ่ะนะ

เรื่องแฟน ถึงเขาจะกลับมาแล้ว ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่ดี ถึงใจจะให้อภัยเขาก็เถอะ แต่ยังรู้สึกเหมือนเขามีใครอีกคน ไม่ก็เขาไม่ค่อยจะรักเราแล้วเท่าใหร่ คุยก็ถามคำตอบคำ อยากเจอก็ไม่ว่างซักที ไม่รู้จัดระเบียบเวลายังไงของเขา ทั้งๆ ที่ผมอยากเจอมาก ซึ่งผมคงไม่ได้เจอเขาเลยอีกเต็มๆ สองปี ทำไมผมถึงไม่มีสิทธ์ล่ะ???? เขาไม่อยากเจอผมแล้วหรือยังไง?? คิดแล้วเครียดยกกำลังสองจริงๆ อุส่าหมดห่วงเรื่องงาน PVS แล้ว ก็ยังต้องมาเป็นห่วงเรื่องเขาเนี่ย ถ้าเขายังเป็นแบบนี้อยู่ ผมก็คงฝึกทหารแบบสบายใจไม่ได้แน่ๆ ให้ตายสิ ก็หวังว่าเขาคงจะรู้ตัวซักทีนะ เพราะตอนนี้ผมก็ไม่อยากมีคนอื่นอีกแล้ว รักเขามาก ทุ่มให้ทุกอย่างแบบหมดหน้าตัก (พี่ผมสอนให้รักแฟนตัวเอง ให้เหมือนว่าเขาคือแฟนคนแรกเสมอ ให้เขาเต็ม 100 อย่ากั๊ก) แต่ก็นะ เขาก็เป็นเอาซะแบบนี้ เหนื่อยใจดีแท้