เรื่องค่อนข้างยาว ขอแบ่งคั่นไว้ก่อน
แม่ผม รู้ตัวอีกทีก็เป็นมะเร็งปอดระยะ 4 ซึ่งมันก็น่าจะสุดท้ายแล้ว แถมยังลามไปที่สมองอีก
ทำไมกันนะ ทำไมเรื่องแบบนี้มันถึงต้องเกิดขึ้่นด้วย นี่คือความคิดของผมขณะที่เสียใจคิดไปคิดมาอยู่ตลอด จนบางครั้งไม่เป็นอันทำงาน แต่แม่ผมก็คงหนักกว่าผมหลายเท่า แม้จะพยายามให้กำลังใจก็อาจจะช่วยได้แค่นิดหน่อยเท่านั้น
เหมือนผมจะอยู่กับแม่มาตลอดจนถึงวันนี้ละมั้ง ทำให้ทำใจจากการสูญเสียไปค่อนข้างยาก แต่เพราะผมเป็นทหารมาก่อน เลยสามารถใช้ชีวิตเองด้วยตัวคนเดียวได้ แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการอยู่ดี
ได้แต่หวังเพิ่งปาฎิหาร ซึ่งก็ไม่น่าจะมีจริงเท่าใหร่ แต่อยากให้แม่ผม ได้เห็นหน้าลูกๆ ของผมก่อนที่จะจากไปก็ยังดี แต่พูดตามตรงแล้ว ไม่อยากให้แม่ไปเลย อยากให้แม่อยู่เป็นคุณย่าของลูกๆ ผมก่อน แต่อย่างว่า แม่ของลูกผมยังหาไม่ได้เลยเนี่ย…
แม้แต่ก่อนผมจะโกรธแม่ผมขนาดใหน แต่แม่ก็ยังเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจผมจนถึงวันนี้ ถ้าสูญเสียมันไป ชีวิตผมจะเป็นยังไงกันนะ? ถึงจะพูดว่า คนเป็นต้องก้าวไปข้างหน้าก็เถอะ แต่ถ้าเลือกได้ ผมก็อยากหยุดเวลาให้อยู่แค่วันเดิมๆ ตลอด ไม่อยากให้วันต่อๆ ไปมาถึงเลย แต่ผมไม่ใช่พระเจ้า มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก
สุดท้ายแล้ว ถึงผมจะเห็นความตายของคนอื่นมาหลายรอบ แต่รอบนี้ เป็นคนที่ผมรักที่สุด ซึ่งมันก็ยากที่จะทำใจอยู่แล้ว ทำยังไงได้ล่ะ แต่ก็ยังดีกว่าสูญเสียไปแบบกระทันหันแบบไม่ทันได้ร่ำลาอะไรกันเลย อย่างน้อยๆ ท่านก็ยังได้อยู่กับเราต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ทำใจได้ยากมาก
ถ้ายอมสูญเสียอะไรบางอย่างไป แลกกับชีวิตแม่ที่ยืนยาวขึ้น จะเอามั้ย? ถ้าถามแบบนี้ในสถานการปัจจุบัน ผมก็ตอบตกลงไปอย่างไม่ลังเลแน่ๆ แต่ถ้าตัวผมในอนาคต อาจคิดย้อนไปว่า ผมไม่ควรจะตอบตกลงไป เพราะยังไง การเกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ และสิ่งมีชีวิตในโลกนี้ ฝืนไปก็เปล่าประโยชน์
อย่างน้อยผมก็ต้องเข้มแข็งเข้าไว้ให้สมกับเป็นผู้ชาย จะให้แม่มาห่วงผมไม่ได้เด็ดขาด ถึงแม้ตอนนี้แม่จะป่วยอยู่ แต่ก็ยังเป็นห่วงผมมากกว่าตัวเองซะอีก
คนเราถึงเวลาก็ต้องไป ผมเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ซึ่งผมก็รู้ตัวดีในกฏของธรรมชาติข้อนั้น ซึ่งสิ่งที่ผมต้องทำก็ยังมีอยู่…
